Julians expositie in Galerie AKKU heeft ook de interesse van Het Parool gewekt.

Normaal gaat de wekelijkse ouder & kind pagina over gezinnen uit Amsterdam maar dit keer togen journaliste Marieke Monden en fotograaf Harm de Jong naar Monnickendam. Daar aangekomen werden Julian en zijn moeder Marisa apart van elkaar, over elkaar aan de tand gevoeld en op de Monnickendamse dijk samen op de foto gezet.

Vandaag staat het resultaat onder de dubbele kop ‘Ze wil graag dat alles snel gaat / Hij is verschrikkelijk leergierig‘ in de krant. Leuk om te lezen!

Het Parool (donderdag 7 oktober 2010)

Ouder & kind – Julian over Marisa en Marisa over Julian

‘Ze wil graag dat alles snel gaat’
‘Hij is verschrikkelijk leergierig’

Marisa Kwadijk (40), visagist/verkoper
Julian van Spankeren (17), 4 havo
Rijtjeshuis Monnickendam

Julian van Spankeren (17)

Vroeger tekende ik meer dan nu. Ik ben nu ook druk met andere dingen, school en zo. Maar op vakantie teken ik wel veel. Soms op basis van wat ik gezien heb en soms gewoon uit mijzelf, een verzonnen landkaart of zo. Als we ergens heen gaan, heb ik mijn stiften en teken- boek altijd bij mij.

Ik heb op een soort kunstclubje gezeten, maar dat vond ik niets. Daarna ging ik op de timmerclub. Dan timmerde ik een gebouw en dan tekende ik er allemaal dingen op. Daar kon ik eigenlijk meer tekenen dan op dat kunstclubje. Ik heb geen les, maar ik zie wel in mijn werk dat ik mij ontwikkel: het wordt steeds gedetailleerder.

De eerste keer dat ik exposeerde, deed ik mee met de kunstroute van mijn oma. Het thema was architectuur. Ik had allemaal gebouwen getekend. Daarna had ik mijn eigen expositie in een praktijk van mijn tante aan de Keizersgracht. Die hadden we omgebouwd tot galerie. Er kwamen wel 150 mensen.

Natuur teken ik niet. Bergen en bomen vind ik wel mooi, maar ik vind er niet veel aan om ze te tekenen. De Houses of Parliament vind ik het mooiste gebouw dat ik ooit heb gezien. Het was ook extreem moeilijk om te tekenen, maar het is toch goed gelukt. In mijn schetsboek heb ik wel aantekeningen gemaakt. Nu hangen mijn tekeningen allemaal in die galerie. Het is heel gaaf als je alles ziet hangen. Het is heel groot afgedrukt. Dan zie je dat ik best mooie dingen heb gemaakt.

In groep vier zeiden ze dat ik een concentratieprobleem had. Moest ik naar het speciaal onderwijs, maar het was zo slecht daar. Een achterlijke school met achterlijke regels. Toen ben ik naar een kleine school gegaan waar ze veel tijd en aandacht voor mij hadden. Ik denk niet dat ik later van het tekenen kan leven, maar buiten mijn normale werk om wil ik er wel mee doorgaan. Misschien word ik wel grafisch ontwerper.

Wat mijn moeder voor iemand is? Nou, ze ziet er nog best jong uit voor haar leeftijd. Ze wil graag dat alles snel gaat. Ze kan goed dingen regelen en ze staat altijd klaar voor mensen, ook voor mij. Ze kan soms wel zeuren. Dat de tandenborstel nog op het tafeltje ligt en dan denk ik wel: zoek een vriend om tegen de zeuren. Het zou leuk voor haar zijn als ze weer een vriend krijgt, maar niet als ze daardoor weer problemen krijgt. Weet je, ze heeft een Mini en die auto past echt bij haar. Die gaat ook niet zo langzaam.”

Marisa Kwadijk (40)

Ik wilde heel graag kinderen. Een tekening krijgen van je eigen kind leek mij het grootste cadeau. Nou, dat is wel goed gekomen. Het is al de derde keer dat zijn tekeningen geëxposeerd worden.

Reizen hebben Julian altijd geïnspireerd. Steden en landkaarten tekenen is echt zijn ding. Op het strand, in het vliegtuig en op de boot, hij tekent overal. Hij heeft een heel gedetailleerde waarneming.

Ik zag veel moeders hun kinderen een gameboy geven, maar dat wilde ik absoluut niet, ik vond het afstompen. Jezelf leren vermaken vind ik heel belangrijk. Lekker tekenen, de natuur in. Julian heeft een bootje waar hij nog steeds heel graag mee vaart.

Julian wilde in al die jaren nooit naar tekenles. Hij heeft zichzelf ontwikkeld. In mijn ogen is hij een geboren architect. Ik zou het leuk vinden als hij naar de kunstacademie gaat.

Mijn moeder is beeldhouwer en organiseerde de kunstroute in Mon- nickendam waar Julian met alleen maar volwassenen exposeerde. Daarna heeft hij op de Keizersgracht geëxposeerd, in de praktijkruimte van mijn schoonzus, een kinderpsycholoog. En nu hangt zijn werk in galerie Akku. Die dame is een galerie speciaal voor kinderen begonnen. Een deel van de opbrengst gaat naar een goed doel.

Op deze leeftijd moet je als moeder nog wel sturen, hoewel hij heel makkelijk in de omgang is. Lekker rustig. Hij vermaakt zichzelf. Na mijn scheiding moest ik meer gaan werken, maar ik vind het heel belangrijk tijd, ruimte en aandacht voor elkaar te creëren. Julian woont de helft van de week bij zijn vader en heeft ook met mijn laatste ex nog veel contact.

Op de basisschool vonden ze hem anders dan andere kinderen. Hij kon zich niet goed concentreren. Hij heeft ook speciaal onderwijs gevolgd, maar dat is de grootste fout die ik heb gemaakt. Julian weet heel veel over de wereld, is verschrikkelijk leergierig, hij is niet moeilijk opvoedbaar. Ik voelde dat hij daar weg moest. Maar dan heb je dat stempel van speciaal onderwijs en is het moeilijk weer een gewone school te vinden. Uiteindelijk heb ik een boerenschooltje in Zuiderwoude gevonden; hij was daar zielsgelukkig en ik ook. Uiteindelijk was het Cito-advies havo/vwo. Julian is iets anders, maar creatief, een kunstenaar.”